Այսօր մեր բանակում երկու զինվոր է զոհվել…
Մի տեսակ արդեն սովորել ենք այս ամենին, ու տպավորություն է, որ որպես հերթական լուր, կարդում ու անցնում ենք մեր օրվա գործին:
Ամեն մի զինվորի կորուստ արդարացի ցասումի, լուռ ու բարձրաձայն բողոքի պատճառ է դառնում:
Տարիներ առաջ, երբ ընկերոջս` Ժան Կասինիոին, ով, ի դեպ, Խաչատուր Աբովյանի հետ Արարատը բարձրացած Պարոտի ազգականներից էր, տարել էի Գառնու տաճարը ցույց տալու, Ժանը կանգնել էր աչքերը փակ, ձեռքերը սյունին հպած և ծպտուն չէր հանում:
Ֆուտբոլի ընթացիկ առաջնությունն առանձնահատուկ է նաև այն համգամանքով, որ տեղի է ունենում Բրազիլիայի քաղաքներում շարունակվող հուզումների ու գործադուլների ֆոնին:
Պատկերացրեք այսպիսի վիճակ. շախմատիստը մոտենում է խաղատախտակին, վրան շարում 4-5 զինվոր ու սկսում խաղը:
Նա միայն զինվոր կարող է շարժել, այն էլ` միայն ուղիղ:
Եկեք Կիսելյովին հանգիստ թողնենք և ինքներս մեր դարդով տապակվենք: Դմիտրի Կիսելյովի հետ կապված այս ողջ իրարանցումը շատ նման է «դռան դիմաց հաչող քուչիկի» պատմությանը:
Այլևս պետք չէ որևէ մեկի հայտարարությունը բանի տեղ դնել: Ինչպես տեսնում եմ` հայտարարություն կոչվածն այլևս «օյին չի»: Ասել եմ ու կրկին հիշեցնեմ` պետք է սեփական գաղափարներով ու սեփական նախաձեռնությամբ հանդես գալ, չհետևել, թե ով ինչպես է իր մտացածին գաղափարները փաթաթում սրա-նրա վզին:
Մեր ազգային իրականության մեջ մտքի աշխատանքը երբեք էլ ապրանք չի համարվել, հակառակ դեպքում մեր դասական գրողները ստիպված չէին լինի իրենց ապրուստը հոգալ շարքային հաշվետար կամ աղ կշռող աշխատելով:
Նոյեմբերի 5-ին ԱՄՆ-ում ընտրում են երկրի 47-րդ նախագահին, որի համար պայքարում են դեմոկրատական կուսակցությունից Քամալա Հարիսը և Հանրապետական կուսակցությունից Դոնալդ Թրամփը։